De Achttiende Miniatuur:  Zevende visioen van het Tweede Boek

Deze miniatuur toont hoe niet alle mensen voldoende onthecht zijn aan aardse dingen om altijd te kunnen ontsnappen aan de gevaarlijke aanvallen van de duivel.

Onderaan zien we een markttafereel. De verleider, in de gedaante van twee kooplieden getooid met punthoeden, waaraan in de 12de eeuw de joden herkenbaar waren, stalt luxe klederen uit. Sommige gelovigen kunnen aan die luxe voorbij lopen, maar anderen voelen zich gedwongen er bij stil te blijven staan.

Waar deze bekoring toe kan voeren zien we in de bovenste helft van de miniatuur. De verleidingen en de bekoringen zijn glijbanen waarlangs de zielen, als ze niet voorzichtig zijn en hun gezicht niet afwenden van de duivelse aanlokkelijkheden, in het hellevuur terecht kunnen komen.

Het is allemaal  zo kinderlijk voorgesteld, dat men onwillekeurig aan een afbeelding van een kermistent denkt, waar men langs een glijbaan in de muil van een monster binnen schuift. Dat er in de onderste vlammen twaalf figuurtjes voorkomen heeft zeker geen directe betekenis, maar kan de symbolische aanduiding van een grote groep zijn.

Decoratief is het goed gevonden om in het midden een groengekleurd figuurtje langs een groene baan naar beneden te laten glijden. Om in al die verschillende kleuren van mensen een bepaalde betekenis te zoeken, gaat dat waarschijnlijk te ver. De witte rand van de drakenbek vormt een compositorisch evenwicht met de paar witte figuren aan de andere kant. Alles te samen een suggestieve voorstelling.

Dom Baillet heeft bij deze laatste twee miniaturen de opmerking gemaakt dat het monster van het manuscript van Wiesbaden met minder humor is geschilderd dan de Ierse leviathans. Het is mogelijk dat ieder onderdeel is neergezet met sterke vormen en kleuren om de rijkdom en diepte van de geestelijke ideeën van Hildegard voor ons zichtbaar te maken. Met deze achttien miniaturen zijn we aan het einde van het tweede deel van Scivias gekomen en tevens op de helft van de serie miniaturen.