Een jongeman meldde zich bij hem aan. Hij had gewoon een broek en een trui aan. Pater Pio beval hem weg te gaan en terug te komen in de kleren van de heilige Dominicus. Van zijn stuk en in verlegenheid gebracht bekende de jongeman tegenover allen dat hij een priester-dominicaan was.

Wanneer de mensen pater Pio voorwerpen aanboden (rozenkransen, medailles, heiligenbeelden) met de vraag ze te wijden, gaf de pater wel eens een voorwerp terug met de verklaring: “Dit is al gewijd.” En dat was inderdaad zo.

Pater Pio ‘voelde’ of  water al dan niet gewijd was en indien iemand hem een fles aanbood waarin water uit Lourdes zat, dan bracht hij die zonder vragen te stellen aan zijn lippen en kuste ze.

De Romeinse trambediende, aan wie Onze-Lieve-Vrouw in een grot aan de drie fonteinen in Rome verschenen was (de Maagd van de Openbaring), ging op een dag pater Pio bezoeken. Hier volgt zijn relaas: “Toen ik voor zijn aangezicht stond – wij hadden elkaar nog nooit ontmoet – reikte ik hem een zakje aan zonder hem te zeggen wat het bevatte. Pater Pio nam het, drukte het vol overgave tegen zijn borst maar gaf het me niet terug. Het zakje bevatte een beetje aarde uit de grot van de drie fonteinen.”