Kledij kan samengaan met de godsdienst die men aanhangt. Denken we hierbij aan de opvallende klederdracht van de orthodoxe joden, hoofddoeken binnen de islam, kleurrijke attributen uit het boeddhisme en hindoeïsme en dergelijke meer. Maar de filosofie achter kledij moet niet eens direct aan een godsdienst gekoppeld worden. Denken we maar aan de religieuze invloeden in de mode, waar bijvoorbeeld hoofddoeken losgekoppeld worden van de islam.

Anderzijds stellen we ook vast dat jongeren het dragen van religieuze kleding zelf koppelen aan mode. Voor moslimmeisjes is niet zomaar iedere hoofddoek hetzelfde. Er heerst een ware mode wat de hoofddoek zelf betreft als de wijze waarop deze gedragen wordt. Hebben mode en godsdienst dan toch iets met mekaar te maken?

Anderzijds worden identiteiten gevormd door de omgeving en de vriendengroep waar men zich aan profileert. Om erbij te horen moet men in de ogen van de groep hip, cool en trendy lijken. Het is moeilijk om een grens te trekken tussen het unieke zelf en het collectieve zelf. Men moet alvast een sterke persoonlijkheid hebben om hier zonder kleerscheuren door te komen.

Kledij is noodzakelijk. De ene doet het aan omdat hij/zij niet anders kan, voor de andere is kledij een hobby of zelfs een passie. Sommige mensen hechten ontzettend veel belang aan hun kledij en geven hier fortuinen aan uit. Lang werd gedacht dat iemand die er goed wil uitzien, hiervoor het nodige geld moet neerleggen. Het gevolg hiervan was de indeling van de bevolking in snobs en gewone mensen.

Sociale status en kledij gingen hand in hand. Maar deze stereotypering klopt niet. Er zijn gewoon mensen die meer geld uitgeven aan kleding omdat zij daar heel erg in geïnteresseerd zijn. Kledij zegt niet alles over je totale persoonlijkheid, het is er slechts een element van.

“De kleren maken de man.” Mensen worden snel beoordeeld op grond van hun uiterlijk. Een eerste indruk heeft een grote invloed op het vormen van een beeld van een persoon. Vaak hoort men koppels zeggen dat hun relatie berust op liefde op het eerste gezicht. Anderzijds zal men toch voorzichtig moeten zijn met het vormen van een oordeel op basis van een eerste indruk, want schijn kan bedriegen.

Mensen zijn niet altijd wie ze lijken te zijn. Men zou mensen op gelijke voet moeten brengen om een gegrond oordeel te kunnen vellen. Schoolreglementen spelen hier dikwijls op in door het verplichten van een uniform te dragen. Het is net positief om iedereen door middel van een gelijke klederdracht op gelijke voet te zetten en een onverscheidenheid te creëren tussen de verschillende sociale lagen.

Steeds meer textielbedrijven emigreren naar lageloonlanden omdat de loonkosten daar lager zijn dan in België. Deze vlucht wordt vaak gelijkgesteld met profiteren van de armoede van de mensen daar. Indien westerse bedrijven in lageloonlanden meer loon zouden geven, zouden de mensen in de lageloonlanden er economisch sterk op vooruitgaan. Toch zijn een aantal economen het hier niet mee eens.

Zij beweren dat een hoger loon uit betalen een kan revolutie ontketenen, wat helemaal geen positieve omwenteling met zich meebrengt. Het uitwijken naar lageloonlanden moet niet noodzakelijk gepaard gaan met puur winstbejag. Er zijn bedrijven die jaarlijks een deel van de winst investeren in plaatselijke organisaties ter ondersteuning van de arbeiders.

Nog niet zo heel lang geleden maakten religieuzen zich kenbaar op straat door hun kledij. Deze dagen komt dit steeds minder en minder voor, een priester loopt nu niet meer in zijn dienstkledij op straat. Oosters georiënteerde religieuzen maken zich wel nog kenbaar door hun kledij.

Met het oog op de huidige discussies, betreffende het dragen van hoofddoeken en andere levensbe- schouwelijke of religieuze symbolen in openbare functies en openbare scholen, kunnen we de vraag stellen naar de effectiviteit van de scheiding tussen kerk en staat. Op grond van deze scheiding vinden sommige mensen het aanvaardbaar dat er geen religieuze symbolen hangen in overheidsgebouwen (rechtbanken, administraties en gemeenschapsscholen).

Ook wordt opgemerkt dat het overheidspersoneel dat een publieke dienst verleent geen openlijke tekenen van welke levensbeschouwing dan ook mag dragen. Zij vertegenwoordigen immers de overheid en moeten de neutraliteit belichamen. Maar op grond van dezelfde scheiding van kerk en staat kan de staat geen verbod om religieuze symbolen te dragen opleggen aan de gebruikers (bijvoorbeeld scholieren of studenten) van openbare diensten.