Deze steen is een mix van het groene malachiet met het blauwe azuriet. Azuriet is een zeer zeldzaam mineraal. De steen is vernoemd naar het Perzische woord ‘lazhward’ wat blauw betekent.
,
,
Hardheid: 3.5-4
Soortelijk gewicht: 3.8-4
Samenstelling: Cu3+2(CO3)2(OH)2
Edelsteen groep: Carbonaten
Plaats van herkomst: Marokko, U.S.A., Namibië, Mexico
Azuriet is een donkerblauwe doorzichtig tot doorschijnende steen en heeft een glasachtige glans. Azuriet in graniet wordt ook wel K2 jaspis genoemd. Het doorzichtig tot doorschijnende typisch azuurblauwe azuriet heeft een lichtblauwe streepkleur, een glasglans en het kristalstelsel is monoklien. De gemiddelde dichtheid is 3,83 en de hardheid is 3,5 tot 4. Azuriet is niet radioactief en helderblauw tot donkerpaars pleochroïsch.
De naam azuriet is afgeleid van het Perzische lazhward, dat “blauw” betekent. Dit werd in het Latijn lazurium en uiteindelijk azurium of azurium citramarinum. De kleurtermen voor blauw in veel Romaanse talen zijn hieruit afgeleid. Een andere Latijnse term, die we bij Plinius de Oudere aantreffen, is lapis armenius.
Het zeer algemene azuriet komt voornamelijk voor in de geoxideerde delen van koperafzettingen of als secundair mineraal in carbonaat-rijk water. Het wordt ook gevormd als koperhoudende oplossingen reageren met kalksteen. De typelocatie van azuriet is Chessy-les-Mines, Rhône-Alpes, Frankrijk. Men vindt ook azuriet in de Verenigde Staten, Australië en Namibië.
samenstelling: Cu3(CO3)2(OH)2
hardheid: 3,5-4
dichtheid: 3,8
| Mineraal | ||
| Chemische formule | Cu3(CO3)2(OH)2 | |
| Kleur | Azuurblauw, lichtblauw en donkerblauw | |
| Streepkleur | Lichtblauw | |
| Hardheid | 3,5 – 4 | |
| Gemiddelde dichtheid | 3,83 kg/dm3 | |
| Glans | Glasglans | |
| Opaciteit | Doorzichtig tot doorschijnend | |
| Breuk | Ruw | |
| Splijting | Perfect, [011] ; Matig, [100] | |
| Kristaloptiek | ||
| Kristalstelsel | monoklien, Prismatisch | |
| Brekingsindices | Np 1,730, Nm 1,758, Ng 1,838 | |
| Dubbele breking | 0,1080 | |
| Pleochroïsme | Helderblauw tot donkerpaars | |
| Overige eigenschappen | ||
| Veredeling | Impregneren met paraffine of epoxyhars | |
| Vergelijkbare mineralen | Linariet | |
Linariet is een zeldzaam sulfaatmineraal dat hemel- tot azuur- of donkerblauw van kleur is. Het lijkt veel op azu-riet, maar bevat in tegenstelling tot dit mineraal naast koper ook lood. De kristallen zijn kort en prismatisch, en hebben een glasachtige glans. Het mineraal wordt vaak gevonden in de buurt van lood- en koperafzettingen, maar altijd in zeer kleine hoeveelheden.
Linariet is vernoemd naar de eerste vindplaats, Linares in Spanje.
Linariet wordt onder andere gevonden in Spanje, Duitsland, Australië, Chili, Canada, Griekenland en de VS.
linariet in kwarts edelsteen bol
samenstelling: PbCu[(OH)2|SO4]
hardheid: 2,5
dichtheid: 5,3 – 5,5
Chrysocolla is heel zacht en onregelmatig van structuur. Dat maakt deze edelsteen lastig te verwerken. De sieradenmakers prefereren daarom een mengvorm van chrysocolla met veel silicaat; dat maakt de steen harder en geeft een geweldige kleur groen. Deze kwaliteit wordt Gem Chrysocolla (‘edelsteen-chrysocolla’) of chrysocolkwarts genoemd.
De variant met veel helderrode insluitsels heeft een eigen naam: Sonora Sunrise. Het is een vergroeiing van blauwgroene chrysocolla met cupriet (rode vlekken) en soms tenoriet (zwarte aders). De variant werd populair na de vondst van edelstenen van hoge kwaliteit met heldere kleuren en scherp begrensde patronen.
Eilatsteen is een vergroeiing van chrysocolla met turkoois en malachiet.
Azulita is een handelsnaam voor de vergroeiing van chrysocolla, azuriet, malachiet, cupriet en dioptaas.
Chrysocolla is vanwege zijn mooie kleuren geliefd voor sieraden. De steen is echter vrij poreus, en daardoor gevoelig voor transpiratie, parfum en zeep. Sieraden van chrysocolla kun je beter niet in aanraking laten komen met schoonmaakmiddelen. Ze kunnen dan van kleur veranderen en minder mooi worden.
Van oudsher wordt chrysocolla gebruikt als bron van kopererts. Tegenwoordig wordt chrysocolla ook gebruikt als coating bij schepen, om het aangroeien van algen tegen te gaan.
Chrysocolla is een heel prettige edelsteen voor gebruik in de edelsteentherapie. De steen heeft een verruimende werking op de luchtwegen. Geestelijk geeft chrysocolla wijsheid en inzicht.
.
.De oude Egyptenaren (vanaf ongeveer 3300 v.Chr.) waren dol op chrysocolla. Ze meenden dat het een zwakkere soort turkoois was. De steen werd graag gebruikt voor het maken van een scarabee, een amulet voor de reis van een overledene naar het Dodenrijk, om de wedergeboorte in het hiernamaals te garanderen. De Egyptenaren dachten dat een sieraad van chrysocolla hielp bij het perfectioneren van de relatie tussen lichaam en geest. De steen werd ook gebruikt om groene verf te maken.
De oude Grieken (ca. 800-250 v.Chr.) en Romeinen (ca. 600 v.Chr.-600 n.Chr.) zagen de chrysocolla als steen van hoop. Daarnaast zou chrysocolla beschermen tegen tegenslag en geestelijke wonden. Turkooiskleurige stenen, zoals chrysocolla, waren gewijd aan Aphrodite/Venus, godin van de liefde, en garandeerden een interessant seksueel leven.
De geleerde Theofrastus (ca. 371-287 v.Chr.), een leerling van Aristoteles, besteedde reeds veel aandacht aan de chrysocolla. Hij schreef dat de mooiste kwaliteit uit Cyprus, en de mooiste kleur groen uit Spanje kwam.
Hij gaf uitgebreid informatie over de toepassingen van chrysocolla. Het was een belangrijke grondstof voor groene verf. Ook medicinaal was de steen belangrijk. In combinatie met was en olie desinfecteerde chrysocolla wonden. Met honing werd het gegeven bij angina en als braakmiddel.
Chrysocolla in oogdruppels kon wondjes rond de ogen genezen en littekens laten verdwijnen. Een chrysocolla pleister verminderde oogpijn. Ook wijdde hij uit over hoe je goud kan solderen met chrysocolla.
De informatie van Theofrastus werd later vrijwel letterlijk geciteerd (zonder bronvermelding) door de Romeinse wetenschapper Plinius de Oudere (23-79 n.Chr.), die de chrysocolla ook kende onder de naam amphidanes. Hij vertelde erbij dat de chrysocolla in India wordt opgegraven door mieren. De steen zou een soort magneet zijn voor goud.
Deze informatie werd vervolgens vrijwel letterlijk tot diep in de middeleeuwen doorgegeven door schrijvers als Albertus Magnus (ca. 1200-1280).
Schilders in de Middeleeuwen gebruikten vermalen chrysocolla en andere koperverbindingen als groen pigment.
In 1808 werd chrysocolla voor het eerst beschreven als zelfstandig mineraal. Dit was het werk van de Franse geoloog en mineraloog Brochant de Villiers.
.
.
Chrysocolla is een waterhoudend kopersilicaat. Het mineraal komt voor in oxidatiezones van kopererts. De zwarte insluitsels zijn tenoriet (CuO). De rode insluitsels zijn stukjes cupriet (roodkopererts, Cu2O).
De steen is poreus en gaat gemakkelijk verbindingen aan met andere elementen dan koper. Je vindt dan ook vaak mengvormen van chrysocolla met azuriet, cupriet, hemimorfiet, malachiet, opaal, smithsoniet, turkoois of varisciet. Hieraan dankt de chrysocolla zijn aantrekkelijk uiterlijk.
Samenstelling: CuSiO3.2H2O + Al, Fe, P, CuO2
Hardheid: 2 – 4
Glans: dof tot glasglans
Transparantie: meestal ondoorzichtig, heel soms zwak doorschijnend
Breuk: schelpvormig
Splijtbaarheid: geen
Dichtheid: 2,2 – 2,5
Kristalstelsel: rombisch, soms amorf
.
.
.
.
.
JOHN ASTRIA
Mensensamenleving.me 