.
.
.
het getal 12 komt 187 keer voor in de Bijbel
Wie het getal twaalf noemt herinnert vanzelfsprekend aan de twaalf zonen van Jacob, de stamvaders van Israël en aan de twaalf discipelen van Jezus. Hieronder een veelvoud van voorbeelden:
We zouden het getal twaalf het best kunnen omschrijven als :
Israël, een volk in zijn geheel met een perfect bestuur!
Het is logisch, dat het getal twaalf ook telkens te voorschijn komt als het gaat over de vertegenwoordiging van het volk. Als de kinderen Israëls na door de Schelfzee getrokken te zijn, in de oase Elim aankomen vinden ze daar niet minder dan twaalf bronnen. Eenzelfde karakter als de twaalf heeft ook zijn verdubbeling de vierentwintig. De priesterschare is verdeeld in vierentwintig afdelingen en er zijn vierentwintig zanggroepen van elk twaalf Levieten. Vierentwintigduizend Levieten houden toezicht op werk in het huis des Heren.
De vermelding van de twaalf manden voor het overgeschoten brood in de geschiedenis van de eerste wonderbare spijziging wordt door velen terecht verstaan als een verwijzing naar de messiaanse maaltijd met het gehele volk.
Als Jezus bij zijn gevangenneming zinspeelt op de mogelijkheid dat twaalf legioenen engelen zullen te hulp komen, dan is dit getal wel gekozen met het oog op de twaalf die bedreigd worden.
Een belangrijke rol speelt het getal twaalf ook in het boek van de Openbaring van Johannes. We horen over de vrouw met de krans van twaalf sterren, de dochter van Sion, het volk Israël of de gemeente van God. Zij is geheel Israël. In de beschrijving van het Nieuwe Jeruzalem worden twaalf poorten getekend met twaalf engelen en namen, ‘welke zijn die van de twaalf stammen van de kinderen Israëls’. ‘De muur der stad had twaalf fundamenten en daarop de namen van de twaalf apostelen van het Lam’. Lengte, breedte en hoogte van de stad zijn twaalfduizend stadiën.
de 12 stammen van Israël
In Exodus 25:8,9 lezen we het volgende: ‘En zij zullen Mij een heiligdom maken, en Ik zal in hun midden wonen. Gij zult het maken overeenkomstig alles wat Ik u toon, het model van de tabernakel en het model van al het gerei’.
Dit heiligdom heeft in Exodus 27:21 als naam ” tent der samenkomst”. In het latijn heeft het de naam tabernakel. Het woord wordt ook gebruikt voor ‘vaste tijden’.
In Genesis 1:14-16 zegt God:
‘dat er lichten zijn aan het uitspansel des hemels, om scheiding te maken tussen de dag en de nacht, en dat zij dienen tot aanwijzing zowel van vaste tijdenals van dagen en jaren’. Die lichten zijn voor de dag de zon en in de nacht de maan en de sterren. Hier zijn de zon, de maan en de sterren dus aanwijzingen voor vaste tijden!
Dus zoals we zagen gaat het in Genesis om de verschijning van zon, maan en sterren op vaste tijden.
In Leviticus 23:2 en 4 lezen we het volgende: Daar zegt God tegen Mozes:
‘De Feesttijden des Heren, die gij zult uitroepen als heilige samenkomsten, zijn Mijn Feesttijden. Dit zijn de Feesttijden des Heren, heilige samenkomsten, die gij uitroepen zult op de daarvoor bepaalde tijd’.
We zien hier dus dat de vaste tijden ook Feesttijden des Heren zijn, en die Feesttijden vallen op vaste tijden in de loop van het jaar.
God’s feestkalender
Israëls Feesten onderscheiden we als volgt:
Gods feestkalender
Deze vaste Feesttijden leiden tot heilige samenkomsten op de plaats van ontmoeting, zoals God zegt in Exodus 29:42, 43: ‘Ik zal daar samenkomen met de Israëlieten’. “Daar” betreft dan de tent der samenkomst.
Dus eerst zagen we de vaste tijden, die verklaart worden vanuit de hemellichamen (zon, maan en sterren). Vervolgens de vaste tijden, die tegelijk Feesttijden des Heren zijn, en plaatsvinden op precieze data. En al deze betekenissen lopen uit op de plaats van ontmoeting.
Zo kunnen we verstaan dat de tent der samenkomst (tabernakel), vaste tijden van hemellichamen, en vaste tijden van de Feesttijden, drie in het Hebreeuws gelijkluidende termen zijn, die tezamen de bedoeling aangeven, dat het volk Israël zijn God ontmoet op vaste tijden!
Om weer terug te keren naar het hemelse getal 12 stellen we vastdat vanaf de oprichting van de staat Israël op 14 mei 1948 er 3 x 4 {tetrad} dus 12 bloed rode manenzich manifesteerden in het hemels uitspansel op de vaste tijden, de ‘Feesttijden des Heren’.
Als volgt weergeven: Lunar eclipses
We zien hier in de eerste kolom bij de Lunar eclipses 4 opeenvolgende {tetrad} bloed rode manen in de jaren 1949 en 1950 op Passover (Peseach) en Sukkot (Loofhuttenfeest) nadat op 14 mei 1948 de staat Israel werd uitgeroepen.
Vervolgens 4 in de jaren 1967 en 1968 als Jeruzalem op 7 juni 1967 heroverd wordt en nu de ondeelbare hoofdstad van Israel is (Luk. 21:24)!
In 2014 en 2015 was er opnieuw een tetrad te zien zijn van bloed rode manen. Het religieuze jaar begon dan met een totale zonsverduistering op de 1e Nisan, met twee weken later gevolgd door een bloed rode maan op Passover. Het burgelijk jaar opende met een zonsverduistering op de 1e Tishri/RoshHasjana gevolgd door weer een bloed rode maan op Sukkot in 2015.
Geen 4 {tetrad} opeenvolgende bloed rode manen deden zich voor in de 16e – 17e – 18e – en 19e eeuw.
De demonische uitroeiing van een groot deel van het Joodse volk en het schouwspel van een uit alle delen van de wereld naar Palestina/Israël toestromend en onweerstaanbaar oprijzend overblijfsel van Israël, heeft veler ogen weer geopend voor de wonderlijke invloed van de oudtestamentische profetie.
Een moderne staat als Israël belet velen nog verband te leggen tussen de oude profeten en het hedendaagse denken, maar wie de profetie kent weet dat Israël in geloof (Messiaanse gelovigen) terug zal keren om later als volk zijn God (Jesjoea, de Messias) te ontdekken. De terugkeer van Juda uit de verstrooiing is vanouds door alle insiders als de ouverture tot de eindtijd der menselijke geschiedenis beschouwd!
Het theocratisch interim-rijk op aarde, ofwel het messiaanse rijk, is geen christelijk rijk, maar een Christus-rijk,waarin Messias Jesoea (Jezus) mét zijn aan hem verbonden Lichaam, de gemeente, als Koning en Rechter over de dan levende mensheid regeert.
Het apocalyptische visioen van een tijdelijk Godsrijk, waarin de duivelse machten zijn uitgeschakeld en een bepaalde orde in de hemel opgenomen gelovigen met Christus over de volken regeert, plaatst de oudtestamentische profetie over een messiaans rijk in een bepaald nieuwtestamentisch kader en het verklaart vooral de tijdelijke en nog zondige elementen in dit rijk.
De profetie over een messiaans rijk profeteert van het tijdelijke ( 1000 jaar ) naar het eeuwige rijk heen, maar bevat toch elementen van onvolkomenheid, die onmogelijk toepasselijk kunnen zijn op het eeuwige rijk. De mensen zijn er nog sterfelijk, hoewel zij zeer oud worden en een 100-jarige nog een jongeling genoemd wordt (Jes. 65, 20a), er zijn vijanden die zich geveinsd onderwerpen (Zach. 14, 17-19; Ap. 20, 7-10), en mensen kunnen gedood worden om hun zonden (Jes. 65, 20b).
Andere profetieën spreken:
over de tempeldienst te Jeruzalem en een ‘hoeden der heidenen’ met een ‘ijzeren scepter’ (Jes. 66, 21-23; Ps. 2, 9; Ap. 2, 26, 27),
‘Leiders van wetenschap en verstand’ zullen de volken in Godskennis onderrichten (Jer. 3, 15; Jes. 30, 20-21; 11, 9; Hab. 2, 14),
Israel zal het religieus-culturele centrum van dit wereldrijk zijn (Jes. 60, 2, 10-22; 61, 5; 62, 1-2; Zach. 8, 13, 22-23; 14, 16),
Christus is hier de theocratische Koning over de wereld waarin alles aan hem onderworpen is (Ps. 95, 10; Jes. 2, 4; 3, 13; 51, 5; Ap. 2, 26-27; 12, 5; 19, 15),
Zijn gezag is bemiddeld aan de Davidische messias (Jes. 16, 5; 55, 3-4; Jer. 30, 9; Ez. 34, 23-24; 37, 25),
de mensheid leeft onder een wettig regiem (Ps. 9, 9; 67, 5; 95, 10; 96, 10; 98, 9; Jes. 2, 1-5; 42, 1, 15-17; Zach. 14, 16-21).
Men behoeft slechts met enkele trekken het beeld uit deze profetie te schetsen om het onderscheid met de tegenwoordige gemeente van gelovigen en het eeuwige Godsrijk te onderkennen. Het kan alleen ‘geplaatst’ worden in de tijd die volgt op de verschijning van de antichrist (Ap. 20, 1-3 verg. Ap. 12, 9; 13, 1-5, 11-18; verg. Dan. 7, 19-27), en de wederkomst van Christus (2 Thess. 2, 1-4), een historisch tijdperk dat voorafgaat aan het eeuwig Koninkrijk Gods (1 Kor. 15, 23-28).
Het Messiaanse Rijk zal, na een laatste poging van de duivelse machten om Gods heilswerk te vernietigen, overgaan in het eeuwige Volkomen Koninkrijk. Satan, de demonen en de onbekeerden zullen dan voor eeuwig in de vuurpoel gegooid worden.
De korte tijd van de duivelse uitbarsting toont in de eerste plaats de consequente volharding van het kwaad na een 1000 jarige periode van passiviteit (Ap. 20, 1-2, 3, 5, 7), en dienst vervolgens als een laatste selectie onder de dan levende mensheid. Want ondanks de paradijselijke staat waarin de mensheid gedurende het messiaanse rijk op aarde onder leiding van de Messias Jesjoea leeft, zal blijken dat velen zich geveinsd aan deze theocratische wereldorde hebben onderworpen (Ap. 20, 7-8).
De ‘plasregens’ van zegen en kennis van Jahweh (Ik ben die Ik ben – Ex. 3:14) hebben het volkomen Godsrijk op aarde zeer nabij gebracht, maar desondanks zullen bepaalde volken zich toch laten verleiden om dit alles ongedaan te maken. Wanneer deze opzet neergeslagen is en de duivelse machten met hun volgelingen voor eeuwig buiten het Koninkrijk Gods gestoten worden, volgt het laatste oordeel over de doden en wordt het heilsplan voleindigd in de dubbele gestalte van het Koninkrijk Gods: een hemels rijk en een aards rijk.
Deze rijken zijn echter niet gescheiden. Ofschoon het hemels Godsrijk de gehele kosmos omvat, wordt de hemel met de aarde verbonden door de ‘schakel’ van het Nieuwe Jeruzalem, een voor beide rijken gemeenschappelijk ‘centrum’, waar de communicatie plaats vindt ( Ap. 21, 1-5, 10-27; 22, 1-5).
De categorieën als transcendentie en immanentie, eeuwigheid en tijd, heden en toekomst, hemel en aarde, gemeente en wereld, gemeente en Israël, zijn in de structuur van het Koninkrijk Gods dus geen tegenstellingen die elkaar uitsluiten, maar elkander inhoudende, insluitende en aanvullende elementen!
Samenvattend kunnen wij het Koninkrijk Gods in zijn wijdste betekenis omschrijven als dat deel der schepping, dat Hij zich eeuwig toeeigent. Een deel van de schepping staat ‘tegenover God’, zowel in de mensenwereld als in de wereld van kosmische machten. Ook dit deel is ‘eigendom’ van de schepper. Het kan uitsluitend door de scheppingskracht van God bestaan, maar na de afsluiting van het heilproces is het gedoemd voor eeuwig ‘buiten’ God en zijn Rijk te bestaan. Het is het ‘niets’ buiten God, zoals een schaduw ook ‘niets’ is maar toch ‘bestaat’.
Datgene wat in de schepping beantwoordt aan de liefde Gods is het Koninkrijk Gods en als het voltooid is, is ook aan de zin van de schepping voldaan.
De mens is ooit geopenbaard dat hij het gezag zal hebben over al de schepselen op aarde. Dit gezag valt hem toe als hij de volkomen mens is geworden, het beeld en de gelijkenis van de Volkomen Mens in God. Evenals in de engelenwereld scheidt zich een deel van de mensheid af om uiteindelijk in eeuwige Gods vijandigheid buiten het Koninkrijk Gods te verteren. Het deel dat God in liefde volgt is evenwel niet eenvormig en van gelijke hoedanigheid. Er zijn ‘niveaus’ en ‘geledingen’ in de volkomen mensheid. Zij die positief reageren op de openbaring Gods worden wel allen volkomen mens, maar niet alle in gelijke ‘rang’ of hoedanigheid. Men krijgt wat men verdient.
Voor het aardse rijk zijn alle heidenen bestemd die niet tot de gemeente ofwel het Lichaam van Jesjoea behoren, maar wél in het Boek des Levens bij het Laatste Oordeel worden gevonden (Ap. 20, 11-15).
Het Koninkrijk der hemelen ofwel het Messiaanse rijk is de erfenis van allen die tot het Lichaam van Jesjoea behoren en allen die in het anti-christelijke tijdperk uit de grote verdrukking de Messias alsnog hebben aangenomen (Ap. 7, 9-17), waaronder ook de ‘verzegelden’ uit het overblijfsel van Israël in die dagen (Ap. 14, 1-5 verg. Ap. 7, 1-8).
‘Ik zal wondertekenen geven aan de hemel en op de aarde: bloed en vuur en rookzuilen. De zon zal veranderd worden in duisternis en de maan in bloed, voor die dag van de Heere komt, die grote en ontzagwekkende’ (Joel 2:30-31; Hand. 2:16-21).
.
.
.
.
boven : de Joodse kalender
In de tijd van de Bijbel gold een andere tijdrekening dan tegenwoordig. Men ging ervan uit dat zowel de dag als de nacht twaalf uren had. Volgens onze moderne tijdrekening zou het zesde uur van de dag dus rond twaalf uur ’s middags vallen. Maar voor de tijd in de Bijbel gaat die berekening niet altijd op, want de uren duurden niet altijd even lang. De twaalf uren van de dag begonnen bij zonsopgang en eindigden bij zonsondergang. Hoe later de zon opging, hoe korter de uren van de dag, en hoe langer de uren van de nacht.
De Israëlitische week bestond uit zeven dagen en eindigde met de sabbat, waarop God rustte van zijn scheppingswerk (Gen. 2:1-3; Ex. 20:11). De Joodse dagen van de week dragen geen naam, maar een nummer. Alleen de zevende dag heeft een naam, de sabbat of sjabbat (= ‘rustdag’).
Dit zijn de Joodse maanden met de feesten die daarin vallen:
Abib of nisan (1e maand)
• Pesach en het feest van het Ongedesemde brood, 15-22
Ziw of ijjar (2e maand)
Siwan (3e maand)
• Wekenfeest of Pinksterfeest (Sjavoeot), 6
Tammuz (4e maand)
Ab (5e maand)
Elul (6e maand)
Etanim of tisjri (7e maand)
• Dag van het blazen op de ramshoorn en Joods nieuwjaar (Jom Hasjofar en Rosj Hasjana), 1
• Grote verzoendag (Jom Kipoer), 10
• Loofhuttenfeest (Soekot), 15-21
• Vreugde van de wet (Simchat Tora), 23
Bul of marchesjwan (8e maand)
Kislew (9e maand)
• Feest van de Tempelwijding of Inwijdingsfeest (Chanoeka), 25
Tebet (10e maand)
Sebat (11e maand)
Adar (12e maand)
• Poeriem of Lotenfeest, 14-15
Adar II* (13e maand)
De westerse kalender is gebaseerd op een zonnejaar. De Joodse kalender is gebaseerd op een combinatie van een maanjaar en een zonnejaar. Een maanjaar duurt 354 dagen en een zonnejaar 365 dagen. Daar zit dus elf dagen verschil tussen. De seizoenen worden niet bepaald door die combinatie, maar alleen door het zonnejaar.
Om de maanden (en de bijbehorende feesten) enigszins op dezelfde tijd in de seizoenen te laten vallen, moeten die elf dagen dus gecompenseerd worden. Het verschil wordt in de Joodse kalender opgelost door zeven keer in de negentien jaar een dertiende maand toe te voegen.
Deze valt meteen na de laatste maand adar en heet we-adar (= adar II). De dagen in het jaar van de Joodse kalender verschuiven dus ieder jaar ten opzichte van de westerse kalender. Daarom vallen de Joodse feesten vanuit ons perspectief ook ieder jaar op een andere datum.
.
.
.
De Joodse jaartelling telt niet zoals de christelijke jaartelling vanaf de geboorte van Jezus, maar vanaf de schepping van de wereld, berekend volgens de Bijbelse gegevens. Het begin van het Joodse jaar 1 valt volgens die berekening in het jaar 3761 voor Christus.
JOHN ASTRIA
Juwelen en sieraden waren voor Romeinen de manier om zich van het gewone ‘plebs’ te onderscheiden. Ze waren te duur voor de gemiddelde beurs en een juweel dragen betekende dat je er het geld en de status voor had.
.
.
Een Romeinse man van aanzien droeg zeker een zegelring. Hiermee kon hij zijn brieven verzegelen, en de afbeelding kon hij zelf kiezen. De siersmeden maakten er ware kunststukjes van. Caesar droeg een ring met de gewapende Venus. Augustus droeg eerst een ring met een sfinx, dan een ring met de buste van Alexander de Grote en uiteindelijk een ring met zichzelf erop. Pas in de keizertijd begonnen de Romeinen meer dan alleen een ring te dragen.
Deze ringen hadden doorgaans een grote waarde doordat er allerlei edelstenen in verwerkt waren. De ringen werden gemaakt van goud, zilver, lood, zink of brons. Senatoren droegen lange tijd alleen een ijzeren ring ten teken van hun hoge rang. Wie de ring zag, wist meteen dat hij met een senator te maken had en dat hij zijn respect voor deze hoge functie moest tonen. Vaak geloofden de mensen dat een ring een magische kracht had, vooral als de ring een edelsteen bevatte. De ring werd dan een talisman.
Vrouwen droegen ook ringen die doorgaans verfijnder en eleganter afgewerkt waren dan die van de mannen. Verder droegen Romeinse vrouwen graag prachtige sierspelden, haarspelden, haarbanden, diademen, armbanden, oorbellen, halssnoeren, halskettingen en enkelbandjes. Romeinse sieraden en juwelen waren vaak geïnspireerd door Griekse en Etruskische voorbeelden, maar werden doorgaans zwaarder, luxueuzer en duurder gemaakt. Aldus zetten de Romeinse edelsmeden een oude traditie verder en gaven er een nieuw elan aan.
Ook de Romeinse kinderen kregen juwelen en sieraden. Ze droegen bij de toga een zogenaamde bulla, een amulet aan een halsketting. Dit kreeg een kind bij de ceremonie enkele dagen na de geboorte waarbij het in aanwezigheid van de ouders en een hoogwaardigheidsbekleder zijn of haar neem kreeg.
Armbanden werden rond zowel de pols, de bovenarm als rond de enkel gedragen. Ze bestonden uit een platte cirkel van brons, goud of zilver. Soms was de cirkel onderbroken, en vaak werden sieraden in een armband geplaatst om er meer uitstraling aan te geven. Mannen droegen zelden armbanden. Ook aan kettingen hechtten Romeinen zeer veel belang. Ze waren van oordeel dat sommige kettingen magisch krachten hadden die de drager beschermden tegen allerlei kwalijke ziektes of tegenslagen. Algauw ontstond in dit soort kettingen dan ook een bloeiende handel.
In het begin van de Republiek gold een wet die vrouwen verbood meer dan één ons goud te bezitten. In de senaat werd fel geredetwist of deze als oubollig beschouwde wet moest afgeschaft worden. Seneca was van oordeel dat vrouwen hun vermogen met zich mochten meedragen, en dit voornamelijk aan de oren. Romeinse vrouwen hadden dan ook meerdere hangers in hun oren. De wet werd dan ook snel afgeschaft, wat andermaal een boost aan de Romeinse edelsmeedkunst gaf.
.
JOHN ASTRIA
tijdloos
Pasteltekening van John Astria
